Ceramiczny kafel piecowy powstał prawdopodobnie w XVI wieku. Przez pewien czas kafel stanowił część pieca, który był używany, co pozostawiło ślady w postaci sadzy na odwrociu kafla. Z niewiadomych przyczyn po jakimś czasie piec został rozebrany. Możliwe, że był przebudowywany. Kafel, wraz z innymi różniącymi się od siebie kaflami, znalazł się wśród gruzu, który zastał użyty do zasypania baszty przy zamku w Olsztynie. Prawdopodobnie wtedy (lub podczas ewentualnej przebudowy pieca) kafel został rozbity na części. Kafel przebywał w ziemi aż do 15 września 2003 roku, kiedy to został odkopany w wyniku prac archeologicznych. Nie odnaleziono wszystkich części.
Opisywany kafel należy do kafli płytkowych i ma wymiary 18/18 cm. Został niezbyt staranne wykonany z czerwonej, porowatej ceramiki, a płytkę licową pokryto wyrównującą warstwą angoby i zielonym szkliwem.
Płytka licowa kafla była zachowana w ok. 75 %. Była rozbita na sześć części. Zachowane fragmenty były mocno obtłuczone. Na całej powierzchni lica, na szkliwie, znajdowała się powłoczka iryzująca oraz biało-brązowy nalot przesłaniające kolor szkliwa. Ponadto kafel został poddany niewłaściwej konserwacji i mocno ubrudzony klejem.
Przeprowadzone prace konserwatorskie miały na celu odtworzenie pierwotnego wyglądu płytki licowej kafla. W tym celu obiekt oczyszczono i usunięto pozostałości kleju. Obiekt został odsolony aby zapobiec powstawaniu w przyszłości zabieleń na powierzchni i ochronić przed niszczeniem struktury czerepu. Kafel wzmocniono, a następnie uzupełniono ubytki. Odtworzone zostały wszystkie warstwy ceramiki.

Prace konserwatorskie i restauratorskie wykonane przez Joannę Stawowy pod kierunkiem mgr Katarzyny Polak oraz mgr Jacka Gryczewskiego.